Skąd bierze się przemoc wobec kobiet?

O przemocy domowej wszyscy wiemy. Na temat przemocy produkowane są filmy, przedstawienia teatralne, piosenki, wiersze. Przemocy doświadczają kobiety od mężczyzn, mężczyźni od kobiet, dzieci od rodziców, młodsze dzieci od starszych dzieci, dziadkowie od swoich dorosłych dzieci, osoby niepełnosprawne od swoich najbliższych. Osoby doświadczające przemocy w większości nie zdają sobie sprawy z tego, że przemoc je dotyczy. To częste zjawisko występuje i trwa kilka, kilkanaście lat lub dłużej, zanim ofiara przemocy uświadomi sobie problem. Szczególnie trudno jest zauważyć przemoc psychiczną. Psychologowie zawodowo zajmujący się pomocą psychologiczną w kryzysach przemocy domowej mówią, że często wykonują syzyfową pracę.

Najwięcej jest pokrzywdzonych kobiet. Można pomóc kobiecie doświadczającej przemocy jeśli ona ma w sobie decyzję zmiany siebie. Potrzebna jest jej silna wola nauczenia się sprawczości i zajmowania się własnym życiem.

Rodzice nauczeni są wychowywać dzieci i dbać o ich rozwój ale nie mają świadomości, że powinni wychowywać siebie i rozwijać się. Zmiana sposobu życia jest tak samo trudna i przykra jak każda zmiana.  Porzucenie starego postrzegania rzeczywistości i starego utartego schematu życia jest odwagą, bo trzeba dokonać zmiany. Trzeba działać w kierunku uwolnienia się ze starego schematu komfortu. Najczęściej  kobiety chcą zmienić męża, partnera, osobę stosującą przemoc. To zjawisko społeczne dotyczy nie tylko rodzin z problemem uzależnienia od alkoholu, hazardu czy seksu. Nie tylko rodzin patologicznych. Występuje w wśród rodzin bardzo dobrze sytuowanych. Kobiety doświadczające przemocy to w większości kobiety z wykształceniem wyższym i średnim. Są to kobiety świetnie radzące sobie w pracy zawodowej, dobrze zarabiające, cechuje je altruizm, ofiarność, przyjacielskość i oddanie rodzinie. Główną przyczyną przemocy są przekonania i skrypty rodzinne.

Kobiety, którymi kierują destruktywne przekonania same dziwią się, że zaprzeczają faktom.

Przekonania kobiet pozostających w destruktywnych związkach:

– Mam nadzieję, że on się zmieni.

– Brudy pierze się we własnym domu.

– Zły to ptak, co własne gniazdo kala.

– Kobieta powinna się sama wstydzić, jeśli doprowadza mężczyznę do agresywnego zachowania.

– Kobieta powinna się poświęcić dla dobra rodziny.

– Przestanie pić, będzie lepiej – to dobry człowiek.

– Kobieta bez mężczyzny to namiastka kobiety.

– Sama go do tego zmusiłam, sprowokowałam.

– Muszę mu udowodnić, że jestem dobrą gospodynią i żoną.

– Muszę mu pokazać, że mam rację.

– Dzieci muszą mieć ojca.

– Co ludzie powiedzą.

– Mój mąż ma prawo do błędów, on jest dobrym człowiekiem, dam radę zmienić go.

– Nie mogę mówić o tym co się dzieje w domu.

– Bez niego nie poradzę sobie.

– Wstyd przed rodziną.

– Gdzie ja się podzieję.

– Co Bóg złączył, niech człowiek nie rozłącza.

– Sama sobie nie poradzę.

– Osobie bliskiej można ufać w 100%

– Nie jestem najważniejsza.

– Mój mąż ma zawsze rację.

– Na wszystko już jest za późno.

– Jeżeli mąż coś mi mówi, to na pewno jest to prawda.

– Jeżeli mąż mówi, że nie jest ze mną szczęśliwy, to jest to moja wina.

– Jeżeli mąż ośmiesza mnie przy ludziach, to jest to po to abym zmieniła się na lepsze.

– Mąż ma swoją rację, muszę to uszanować i przyjmować ją do siebie.

– To przeze mnie on tak się zachowuje.

– Powinnam starać się być lepsza dla niego i dla innych.

– Jestem głupia, beznadziejna, kompletne „0”.

– Muszę zawsze brać pod  uwagę dobro bliskich.

– Do niczego się nie nadaję.

– Jestem jak służąca, tania siła robocza, muszę dbać o innych.

– Muszę być lepsza.

– Nie mogę mu mówić, że mnie krzywdzi, bo będzie mu przykro i zdenerwuje się.

– Nie mogę od niego odejść, bo go skrzywdzę.

– Muszę mu pomagać.

– Nie mogę zadzwonić na policję, bo wstyd przed sąsiadami.

– On rządzi w domu, bo ma pieniądze, muszę się go słuchać.

– Muszę ustępować, bo to mój mąż.

– Ważna jest opinia innych osób.

– Na miłość trzeba zasłużyć.

– On jest dobrym człowiekiem ,nie chcę go skrzywdzić. On mnie nie bije, nie pije, nie pali tylko popycha mnie i pluje na mnie.

Często kobiety, które zgłaszają przemoc wycofują zeznania, bo boją się sprawcy. Kobieta ma poczucie, że w jej mężu jest ten dobry człowiek i ten zły.

Dwóch w jednym. Kochają tego dobrego i chcą zmienić tego złego. Ich rzeczywistość miesza się z rzeczywistością partnera.

Przemoc wobec kobiet jest przemocą wobec dzieci.

Osoby, które widzą przemoc i nie reagują również są odpowiedzialne za to, że nie udzielają pomocy poszkodowanym.